بررسی وضعیت توانمندسازی روانشناختی در بیمارستان‌های استان قم

زمینه و هدف: مطالعه مؤلفه‌های توانمندسازی کارکنان، به‌منظور فهم فرآیند توانمندسازی و بالا بردن ظرفیت سازمان جهت ایجاد جو تواناسازی ضروری است. دیدگاه‌ها و پنداشت‌های کارکنان در اتخاذ تصمیمات اداره و سازمان، همچنین در همکاری، مشارکت و رضایت شغلی آنها تأثیرگذار است. این تحقیق با هدف بررسی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی قم نسبت به میزان برخورداری کارکنان از مؤلفه‌های توانمندسازی در سال 1390 صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی بر روی ۳65 نفر از کارکنان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد. نمونه‌ها به‌صورت طبقه‌ای تصادفی به نسبت مساوی از بیمارستان‌ها انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌ای با 15 سؤال بسته پاسخ، به‌علاوه خصوصیات دموگرافیک بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی صورت گرفت، و جهت تعیین اختلاف میان گروه‌ها از آزمون مستقل تی و آنالیز واریانس استفاده شد. سطح معنی‌داری 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میزان برخورداری کارکنان بیمارستان‌ها از مؤلفه‌های توانمندسازی، با میانگین 89/3 در وضعیت مطلوبی قرار داشت. دیدگاه کارکنان نیز نسبت به این مقوله متفاوت بود. بین دیدگاه‌ زنان با مردان در مؤلفه احساس معنی‌دار بودن شغل، اختلاف معنی‌داری وجود داشت. همچنین مؤلفه‌های توانمند‌سازی روانشناختی با سن، رشته تحصیلی، سطح تحصیلات و نوع بخش یا واحد فعالیتی در فاصله اطمینان 95%، ارتباط معنی‌داری نداشتند (05/0<p). بین سابقه خدمت افراد با مؤلفه احساس مؤثر بودن نیز از لحاظ آماری رابطه معنی‌داری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، میزان برخورداری کارکنان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی قم از مؤلفه‌های توانمندسازی در سطح قابل‌قبولی بوده است. لذا پیشنهاد می‌گردد مدیران دانشگاه به توانمندی‌های کارکنان جهت سپردن مسئولیت به آنها بیشتر توجه نموده و با برنامه‌ریزی‌های خود جهت ایجاد جو توان‌افزا، سعی وافر به عمل آورند تا از میزان بالای توانمند‌سازی به‌عنوان نقطه قوت بهره لازم را ببرند.